Today is the day!
Ja, het is zover. Vanavond gaat het echt gebeuren met startnummer 43377 sta ik aan de start van mijn quest. Want zo voelt deze loop. Een doel bepaald in april en nu is het tijd voor de uitvoering. Het doel is vastgesteld op basis van mijn waarden: goed voor mezelf zorgen, gezondheid, verbinding, genieten van muziek, grenzen verleggen, nieuwsgierig zijn, inspiratie, ontdekken en leren. En iedere stap die ik dit jaar heb gezet heeft hieraan bijgedragen. Iedereen die met me heeft geoefend, gekletst onderweg en zijn of haar wijsheid met me heeft gedeeld over de wondere wereld van hardlopen. Ik voel het verschil met waar ik in april was en waar ik nu ben. Ik wist toen dat er een moeilijk tijd aan ging komen. Zus en dierbare neefjes vertrekken naar Italië en de dood van mijn dierbare vriendin. Om mezelf niet te verliezen wilde ik dit doel stellen. Want hardlopen heeft mij de afgelopen jaren zo goed geholpen. Het heeft me zoveel gebracht, rust in mijn hoofd, sterk voelend lijf, zon op mijn gezicht, wind om me heen voelen, muziek op mijn oren, fijne gesprekken, mooie uitzichten en nieuwe dromen en doelen. Stap voor stap, soms wandelend soms een PR. Maar altijd de ene voet voor de andere. Ik heb iedere stap gezet om hier nu te zijn. Iedere traan gehuild en iedere lach gelachen. Samen, niet alleen, niet zwaar maar bewust. Dus daar ga ik vanavond met de muziek van mijn dierbare vriendin op mijn oren in Nijmegen, waar ik mijn hart aan ben verloren, samen met mijn geweldige man.
Ja, ik ben fucking zenuwachtig en heb in een keer pijntjes die ik nog nooit heb gehad. Ok, ik kijk er vanaf een afstandje naar. Mijn gedachten. Mijn Brigitte die vanavond ook meegaat en waarschijnlijk een ‘heel zwaar leven’ heeft, gedachte! Ik neem mijn angst mee de berg op en ik neem ook mijn blije ei mee. Dat nu al blij wordt van de gedachte dat vandaag de dag is. Ja, nu ga ik het doen. Wordt vervolgd!
Het is koud. Maar oké, we hebben het wel samen koud. Tuurlijk zijn we weer te vroeg, want wat als wint het vaak in zenuwachtige situaties. Wat als we te laat zijn, zou dodelijk zijn in deze situatie dus…kou. Daarom heb ik een belachelijk groot buideltasje met van alles er in… want als…We ontdekken dat onze naam staat geprint op een heel groot spandoek bij de Zevenheuvelenexperience. Wat gaaf, alle namen van alle deelnemers. We lopen nog even een kroegje in waar we warm wachten op het moment dat we het startvak in mogen. Wanneer dit zover is gieren de zenuwen door mijn hele lijf. Allerlei gedachten gaan door mijn hoofd. Focus op mezelf, koptelefoon op. Tranen lopen over mijn wangen als ik me besef dat ik hier nu echt ben en ik een ster boven me zie stralen. Ja, je bent er gewoon bij. Muziek, haar muziek, gaat me helpen. We springen wat, Alex rekt en strekt en we zijn good to go! Kom maar op met dat startschot.
Langzaam beginnen. Zoveel mensen, niet normaal. Ik zie de percussieband van Chantal en ga even hoi zeggen. Wat bijzonder om elkaar hier zo even te zien. Ik haal mensen in en ik word ingehaald. Tranen komen op en gaan weer weg, ik ben het echt aan het doen. Wat staan er veel mensen langs de kant en de sfeer is echt geweldig. Ik weet dat ik ga klimmen dus doe ik tot de 5 km rustig aan. En dit gaat goed. Ik zit in mijn eigen flow en geniet van mezelf en wat er om me heen gebeurt. Ondertussen heb ik een mevrouw al serieus 5 keer ingehaald. Ze gaat iedere keer hard rennen en dan uithijgend wandelen. Moet je niet doen..irriteert me. Alex lacht en zag het op mijn gezicht. Hij moet zich inhouden omdat hij samen wil lopen. Super fijn dat hij bij me loopt.
We komen lichtstraten tegen, bomen die prachtig zijn verlicht, klassieke muziek, dj’s en zoveel mensen. Ik heb wel 50 mensen op de hand geklapt die langs de weg staan. En de lach op hun gezicht laat mijn hart een sprongetje van geluk maken. Het stijgen valt me niet tegen. Toch heb ik wel 25 meter gewandeld omdat mijn teen krampte. Maar mijn flow heb ik goed te pakken en vanaf de 5 km vlieg ik dan ook voor mijn gevoel. Ik ga versnellen en merk hoe mijn kracht van binnenuit toeneemt. Ja, ik kan dit, ik doe dit, ik geniet. I run I fly en het helpt mee dat we aan het afdalen zijn.
Dan komt toch de laatste 250 meter de vrouw met haar vernietigende woorden in mijn hoofd op. Zo, stop maar, ja, je bent er bijna, maar nu is het genoeg geweest, je kunt niet meer, je bent op, stop maar, goed gedaan, ja….Ook dit ziet Alex op mijn gezicht gebeuren. He, wat doe jij nou, zegt hij. Ik pak zijn hand en daar gaan we samen op naar de finish nog even gas bij. En zo staan we over de finishlijn en is het klaar, de anti-climax. Ik denk meteen volgend jaar weer. En ik hoor de omroeper bij de finishlijn zo mooi zeggen: ‘iedereen heeft hier zijn eigen verhaal’. Ja, het is echt zo. Iedere loper vanavond heeft zijn eigen verhaal. Ik zag mensen een hand op de rug leggen bij elkaar, ik zag mensen handen vastpakken, stoppen en weer doorgaan, klappen, kletsen, springen, dansen, lachen. Het was een feestje! Een feestje waar ik graag naar toe ga met alles wat bij mij hoort. Op naar volgend jaar. Voor het gevoel: liedje Voila Barbara pravi en this girl is on fire van Alicia Keys. Met dank aan Marieke voor de inspiratie ❤️
Ik ben op reis 